10 سال پیش عکس خودم را در گوگل سرچ کردم و نتیجه من را به شدت شوکه کرد. متوجه شدم که تصویرم به یک میم اینترنتی تبدیل شده است. کاربران فضای مجازی از لبخند من و نگاهی که در چشمانم بوده تصور کرده بودند که من غمگین هستم و برای همین زیر عکس هایم اینطور می نوشتند:
غمت را پنهان کن هرولد!
این عکس را من حدودا یک سال قبل از این ماجراها (یعنی یازده سال پیش) گرفته بودم؛ درست زمانی که هنوز به عنوان مهندس برق کار می کردم. یک عکاس حرفه ای بعد از آنکه عکس هایم را در فیسبوک دیده بود با من تماس گرفت و گفت بدنبال کسی شبیه به من است تا در عکس هایش به عنوان مدل از او استفاده کند. من هم که عاشق این کار بودم با خوشحالی پذیرفتم. عکاس من را به استودیویی در نزدیکی خانه ام در بوداپست دعوت کرد و ما عکس های مختلف از زوایای گوناگون و در لوکیشن های مختلف گرفتیم و او در مدت دو سال همکاری مان صدها عکس از من برای پروژه های مختلفش گرفت.
من تصور می کردم که قرار است شرکت ها و وبسایت های مختلف از این عکس ها استفاده کنند اما اصلا انتظار رواج یافتن این میم های اینترنتی را نداشتم. بعد از مدت کوتاهی متوجه شدم که مردم روی عکس هایم متن هایی را می نویسند و در مورد همسرهایشان می گویند که ترکشان کرده اند یا از سرقت هویت شان در فضای آنلاین و خالی شدن حساب های بانکی شان صحبت می کنند. در واقع آنها از عکس های من استفاده می کردند چون تصورشان این بود که عکس من لبخندی همراه با ناراحتی است و اصطلاحا «خنده تلخی» بر لب دارم.
بعد از آنکه این میم های اینترنتی در فضای مجازی پخش شد، روزنامه نگاران شروع به تماس گرفتن با من کردند و از من میخواستند که برای مصاحبه به منزلم بیایند. همسرم اما زیاد خوشحال نبود و به نظرش این مصاحبه ها زندگی خصوصی مان را مختلف کرده بودند و اصلا از اتفاقاتی که برای عکس هایم افتاده بود خوشحال نبود. بعضی ها حتی اصلا باور نمی کردند که این عکس ها واقعی باشند و من وجود داشته باشم. در واقع به نظرشان من یک عکس فوتوشاپی هستم و حتی یادم هست که یکنفر تماس گرفت و از من مدرک می خواست که ثابت کنم واقعی هستم.
می دانستم که می شود جلوی درست شدن این میم ها را بگیرم اما بیشتر از این ناراحت بودم که صفحات متعددی در فیسبوک با عکس من درست شد و خیلی ها وانمود کردند که صفحه متعلق به من است. این صفحات توانستند در کوتاه ترین زمان صدها هزار دنباله کننده برای خود پیدا کنند و آن زمان بود که من تبدیل به یک جور برند شدم و اگر از این برند استفاده نمی کردم خیلی ها به عقلم شک می کردند. به همین خاطر در سال ۲۰۱۷ صفحه هواداران خودم را در فیسبوک (برای مشاهده صفحه او روی لینک کلیک کنید) درست کردم و با ویدیوها و استوری هایی از سفرهایم آن را به روز می کنم.
به تدریج مردم متوجه شدند که مالکیت این میم ها متعلق به من است و با من تماس می گرفتند و کار پیشنهاد می دادند. حتی در یک پیام بازرگانی تلویزیونی نیز به من نقش دادند. در یکی از این آگهی ها که من در آن نقش یک فروشنده ماشین مجارستانی را بازی می کردم مثلا به آلمان سفر می کنم تا یک ماشین دست دوم بخرم و ماشین در اواسط راه خراب می شود. برند صاحب آگهی در پیام بازرگانی اینطور به مخاطب القا می کرد که اگر ماشین را از خود کمپانی می خریدم این مشکلات برایم پیش نمی آمد. پولی که از بابت آن آگهی گرفتم زندگی ام را تغییر داد و حتی همسرم هم دیگر نظرش را عوض کرد
حالا زندگی ام دگرگون شده و مردم مرتب از من خواهش میکنند ماجرای ین عکس و زندگی ام را برایشان بگویم. حتی یک تیم فوتبال من را به انگلستان دعوت کرد تا ویدیویی در مورد شهر منچسر با بازی من بسازد. شرکت آلمانی Otto هم که از غول های صنعت پست محسوب می شود از من خواسته تا در آگهی های بازرگانی شان بازی کنم. گروه موسیقی راک Cloud 9+ در مجارستان نیز ترانه ای به اسم دردت را پنهان کن منتشر کرده و من در آن ویدیو بازی کرده ام.
سال گذشته بیشتر از ۲۰ پرواز از بوداپست به شهرهای مختلف دنیا داشتم: از اروپا و روسیه گرفته تا آمریکای جنوبی. ماه پیش هم به شیلی و کلمبیا سفر کردم تا در چند برنامه تلویزیونی شرکت کنم و آن وقت اولین باری بود که احساسم کردم یک سلبریتی هستم. هر بار که در خیابان قدم می زدم جمعیتی دورم جمع می شد و سازمانی که مرا دعوت کرده بود برایم بادی گارد هم می فرستاد.
دیدگاه شما