پانته‌آ پناهی‌ها

او در بعضی از سکانس‌ها با استفاده از قاطعیتی که در چهره و صدایش دیده می‌شود، شمایل پدرخوانده را پیدا می‌کند و در لحظات حسی قصه، برای عشقی که نتوانسته او را به دست بیاورد، اشک می‌ریزد.