پذیرفته‌ام که عشق افسانه است، دوست داشتن افسانه است، وفاداری افسانه است و دل‌خوش به هیچ افسانه‌ای نمی‌شوم.
پذیرفته‌ام همانقدر آدم‌ها برایم مهم باشند که برایشان اهمیت دارم و همانقدر آدم‌ها را دوست داشته‌باشم که دوستم دارند.
و حالا آرامم، از همیشه آرام‌تر...
تازه می‌فهمم آدم‌های معمولی، رفتارهای معمولی دارند، حتی اگر ما در ذهنمان از آن‌ها آدم‌های غیرمعمولی ساخته‌باشیم و به‌جای نقطه، پایان تصوراتمان از آن‌ها علامت تعجب گذاشته‌باشیم!
مشکل از آدم‌ها نیست، آن‌ها دقیقا همانی‌اند که باید؛ "آدم"...
مشکل از ماست، از قدرت خیال‌پردازی بالایی که داریم و از آدم‌های عادی، قهرمان و بت و فرشته می‌سازیم...
مشکل از ماست که فراموش کرده‌ایم باید روی تصورات خودمان کار کنیم، نه ظرفیت و اندازه‌ی آدم‌ها.../آخرین خبر
دیدگاه شما