تمام کارکنان مشمول قانون کار که طبق تعریف این قانون «کارگر» شناخته می‌شوند، مشمول عیدی و پاداش پایان سال خواهند شد.
عیدی این گروه از کارکنان متفاوت از میزان عیدی کارکنان دستگاه‌های اجرایی و دولتی خواهد بود، به نحوی که به میزان عیدی آنها به نسبت میزان «حقوق پایه» متغیر است.
مبنای پرداخت عیدی کارکنان مشمول قانون کار، در صورتی که یکسال کامل در محل کار فعلی خود سابقه پرداخت حق بیمه داشته باشند، معادل دو ماه حقوق پایه آنها محاسبه می‌شود.
بنابراین مبنای پرداخت عیدی پایان سال، «حقوق پایه» است و کارفرمایان مکلف هستند برای کارگرانی که در طول یکسال به طور کامل در کارگاه یا واحد مربوطه مشغول به کار، معادل دو برابر حقوق پایه پرداخت کنند.
در عین حال، عیدی پایان سال فقط منحصر به نیروی کاری که یکسال کامل در واحد محل خدمت، مشغول بوده نمی‌شود بلکه کارگران تحت پوشش قانون کار به تناسب تعداد ماه‌های کارکرد مشمول عیدی پایان سال می‌شوند.
بنابراین باید به تمام کارگرانی که حتی کمتر از یکسال یعنی از یک تا ۱۱ ماه سابقه پرداخت حق بیمه دارند، عیدی پایان سال پرداخت شود. کارگرانی که کمتر از ۱۲ ماه سابقه پرداخت حق بیمه در کارگاه جاری محل خدمت دارند، به میزان «دو برابر حقوق پایه مندرج در فیش حقوقی، تقسیم بر ۱۲، ضربدر تعداد ماه کارکرد» مشمول عیدی خواهند شد.
به عنوان مثال کارگری که در سال ۹۸ حداقل حقوق مصوب وزارت کار یعنی ۱۵ میلیون و ۱۶۸ هزار و ۸۲۲ ریال دریافت می‌کند و یک ماه سابقه کار دارد، بر اساس فرمول محاسبه عیدی باید ۲۵۲ هزار و ۸۱۴ تومان و کارگری که با همین میزان پایه حقوق، ۱۱ ماه سابقه کار دارد، باید ۲ میلیون و ۷۸۰ هزار و ۹۵۰ تومان عیدی دریافت کند.
تاکید می‌شود، میزان عیدی محاسبه شده، صرفاً برای کارگرانی است که «حداقل حقوق سال ۹۸» را دریافت می‌کنند و به عبارتی در سال نخست ورود به بازار کار قرار دارند.
عیدی سایر کارکنان دارای بیش از یکسال سابقه که قطعاً حقوق پایه آنها بیش از «حداقل حقوق مصوب» است، نیز طبق فرمول یاد شده خواهد بود، با این تفاوت که حقوق پایه مندرج در فیش حقوقی، مبنای محاسبه عیدی آنها خواهد بود.
در جدول زیر میزان عیدی کارگران حداقلی بگیر سال ۹۸ به تناسب تعداد ماه کارکرد محاسبه شده است.
دیدگاه شما