ویروس‌هایی که با سرطان پیوند خورده‌اند!

به نقل از "وری ول هلث"، به طور کلی، عفونت با هر نوع از این ویروس ها بسیار شایع است. خوشبختانه، تنها تعداد کمی از افراد آلوده به این ویروس ها در نهایت به سرطان مبتلا می شوند. افزون بر این، ویروس ها به تنهایی دلیل کافی برای ابتلا به سرطان نیستند و باید با موارد دیگری مانند سرکوب سیستم ایمنی، جهش های سوماتیک، استعداد ژنتیکی و قرار گرفتن در معرض مواد سرطان‌زا همراهی شوند.

در ادامه با شش نوع ویروس که می توانند در ابتلا به سرطان نقش داشته باشند بیشتر آشنا می شویم.

هپاتیت C

هپاتیت C یک RNA ویروس است که موجب هپاتیت حاد و مزمن می شود. عفونت مزمن با هپاتیت C موجب سیروز یا زخم شدن کبد می شود. در یک تا دو درصد افراد آلوده، سیروز می تواند در نهایت به سرطان هپاتوسلولار (کبد) منجر شود. هپاتیت C با لنفوم غیر هوچکین نیز پیوند خورده است.

هپاتیت B

در شرایطی که هپاتیت C یک RNA ویروس است، هپاتیت B یک DNA ویروس محسوب می شود. به رغم حضور در یک دسته ویروس متفاوت، هپاتیت B موجب عفونت با دوره بالینی مشابه با هپاتیت C می شود: هپاتیت حاد و مزمن، سیروز، و سرطان هپاتوسلولار.

سرطان هپاتوسلولار یک سرطان تهاجمی است که می تواند طی یک یا دو سال پس از عفونت موجب مرگ بیمار شود. درمان سرطان هپاتوسلولار شامل عمل جراحی برای برداشتن بخشی از کبد یا پیوند کبد می شود.

برای هپاتیت B واکسن وجود دارد و دریافت واکسن می تواند به کاهش خطر سرطان کبد کمک کند.

ویروس پاپیلومای انسانی (HPV)

ویروس پاپیلومای انسانی یک DNA ویروس است که موجب زگیل های تناسلی می شود. عفونت عود کننده با این ویروس می تواند به سرطان دهانه رحم منجر شود. افزون بر این، عفونت پایدار ناشی از این ویروس در ایجاد انواع دیگر سرطان از جمله تومورهای سر و گردن، سرطان های پوست در بیمارانی با سیستم ایمنی سرکوب شده (مانند ایدز) و سرطان های آنوژنیتال نقش دارد.

ویروس لنفوسیت T انسانی نوع 1 (HTLV-1)

این یک RNA رتروویروس است. در سراسر جهان، 5 تا 25 میلیون نفر به این ویروس آلوده هستند. با این وجود، تنها اقلیتی (حدود 5 درصد) از آنها با بروز علائم مواجه می شوند. بیست تا سی سال پس از عفونت با HTLV-1، لوسمی سلول T بزرگسالان می تواند ایجاد شود.

شیمی درمانی می تواند در ابتدا برای درمان این بیماری استفاده شود و به خاموشی کوتاه مدت آن که با عود سریع بیماری دنبال می شود، منجر شود. مدت زمان بقای بیمار پس از ابتلا به لوسمی سلول T بزرگسالان حدود 8 ماه است.

ویروس اپشتین بار

ویروس اپشتین بار موجب مونونوکلئوز می شود. اگرچه 95 درصد افراد دارای این ویروس در کشت گلوی خود هستند، بیشتر عفونت ها تحت بالینی هستند و تعداد کمی از افراد به بیماری بالینی مبتلا می شوند.

ویروس اپشتین بار با انواع مختلفی از سرطان ها از جمله لنفوم های سلول T و سلول B، لیومیوسارکوما، سرطان نازوفارنکس، بیماری هوچکین و بیماری لنفوپرولیفراتیو پس از پیوند مرتبط است.

هرپس ویروس انسانی تیپ 8 (HHV-8)

در سال 1994، نقش HHV-8 در سارکوم کاپوسی، سرطانی که موجب ضایعات (زخم های) پوستی و دهانی در افراد مبتلا به ایدز می شود، مشخص شد. با این وجود، در افرادی با سیستم ایمنی قوی‌تر، HHV-8 بندرت بدخیم است.

عصر ایران