در ایران باستان پس از برگزاری مراسم نوروزی در سیزدهمین روز سال که به ایزد باران تعلق داشت مردم به دشت و صحرا و کنار جویبارها می‌رفتند و به شادی و پایکوبی می‌پرداختند و آرزوی بارش باران را از خداوند می‌نمودند.
ولی متاسفانه امسال با شیوع بیماری و توصیه به رعایت قرنطینه همه ما موظف هستیم تا به عنوان مسئولیت اجتماعی خود در خانه ها بمانیم و جز برای موارد ضروری از منزل خارج نشویم.
ما ایرانیان از قدیم به خانواده دوستی و ارتباطات صمیمانه معروف هستیم ولی این روزها باید به رسم مهربانی فاصله ی خود را با عزیزانمان حفظ کنیم. این وظیفه شهروندی ماست و نشانه ی احترام به حقوق دیگران است اگر با رعایت فاصله ی اجتماعی برای سلامتی خود و دیگران ارزش قائل باشیم.
«مراقبت» وظیفه انسانی هریک از ماست . همچنین به عنوان یک مسلمان موظفیم علاوه بر مراقبت از سلامتی خود و خانواده مان, مراقب سلامتی تمام اعضاء جامعه مان باشیم تا مبادا در اثر سهل انگاری خدانکرده حق الناسی بر گردن داشته باشیم.
بنابراین امسال نمی توانیم از سرسبزی بهار که این روزها به لطف بارندگی های بیشتر در کشور عزیزمان دوچندان شده بهره کافی ببریم و به رسم همیشگیِ این سنت زیبا به دشتها و بوستان های برویم.
بیاید امسال سیزدهمین روز سال را در خانه ها بمانیم و نهایتا به بالا پشت بام برویم.
امسال به نشانه احترام به طبیعت و همچنین احترام به سلامتی همه ی افراد جامعه در خانه بمانیم و پنجره ی خانه را به روی نسیم بهاری بگشایم و برای اینکه فرصتی برای زندگی داریم خدا را شکر گوییم.
امسال به جای اینکه سبزه خود را به آب روان بسپاریم به نشانه اتحاد در این تصمیم کشوری سبزه های گره زده ی خود را پشت پنجره منزل میگذاریم تا با این علامت به یکدیگر نشان دهیم در پیمون مسیر «شکست کرونا» همدلانه کنار یکدیگر هستیم.
دیدگاه شما