دانیل دی لوئیس در سال ۱۹۵۷ در شهر لندن کشور انگلستان در خانواده‌ای هنرمند دیده به جهان گشود. پدرش شاعر به نام انگلیسی، سیسیل دی لوئیس و مادر وی بازیگر و هنرمندی انگلیسی به نام جیل بالکن بود. او قبل از درخشش روی صحنه نمایش «تئاتر ملی جوانان» انگلیس، سه سال را در «مدرسه بریستول الد ویک» به تحصیل بازیگری پرداخته‌است. علیرغم اینکه در مدرسه بریستول به شیوه مرسوم و عادی، بازیگری را آموزش می‌دادند، دانیل تصمیم گرفت که از سبک متد اکتینگ استفاده کند. به خاطر همین است در فیلم‌هایی که بازی می‌کند، خود را وقف نقشش می‌کند و همچنین به تحقیق درباره نقش‌هایش مشهور است.
دی-لوئیس به عنوان یکی از گزیده‌کارترین بازیگران صنعت فیلم‌سازی شناخته می‌شود، به‌طوری‌که از سال ۱۹۹۸ به بعد او تنها در شش فیلم به ایفای نقش پرداخته و تقریباً بین هریک از فیلم‌هایش پنج سال فاصله افتاده است.
گفتنی است او از معدود بازیگرانی است که لقب «سِر/Sir» دریافت کرده و همچنین نشان شوالیه نیز دارد. دی لوئیس رسما در سال ۲۰۱۷ از بازیگری خداحافظی کرد.
این بازیگر ۶۲ ساله در نخستین تجربه سینمایی خود در سال ۱۹۷۱ و زمانی که ۱۴ ساله بود در فیلم سینمایی «یکشنبه خونین» بازی کرد و بعد از آن در فیلم سینمایی «گاندی» یکی از مهمترین فیلم‌های سینمایی تاریخ نقش کوتاهی را ایفا کرد. البته او در نوجوانی مشکلاتی نیز داشت و گاهی به خاطر دزدی از فروشگاه‌ها و جرائم کوچک دستگیر می‌شد.
نقش آفرینی‌های درخشان او ادامه داشت تا توانست با فیلم سینمایی «پای چپ من» در سال ۱۹۸۹ جایزه بهترین بازیگر مرد اسکار را دریافت کند. او برای ایفای نقش در فیلم سینمایی «به نام پدر» کاهش وزن زیادی داشت، چندین شب در زندان خوابید و از عوامل فیلم در خواست کرد که در این زندان او را آزار دهند. او به خاطر بازی در این فیلم نامزد جایزه اسکار شد، اما موفق به کسب آن نشد. برای فیلم بوکسور ۱۹۹۷، او هفته‌ها با قهرمان پیشین بوکس جهان، بری مک کیگان، تمرین کرد. او در این فیلم دماغش شکست و دیسک کمرش آسیب دید.
اثر شگفت انگیر دیگر او فیلم سینمایی «دار و دسته نیویورکی» است که باز هم توانست برای آن نامزد دریافت بهترین بازیگر مرد اسکار شود. گفته می‌شود دانیل دی لوئیس برای ایفای نقش بیل قصاب در فیلم «دار و دسته نیویورکی» از یک قصاب کمک گرفت تا به او فنون قصابی را بیاموزد. دانیل همچنین از افراد شاغل در سیرک‌ها درخواست کمک کرد تا طریقه پرتاب چاقو را به او آموزش دهند.
او از سال ۲۰۰۲ تا سال ۲۰۰۷ دیگر فیلمی بازی نکرد و در آن سال با فیلم «خون به پا خواهد شد» یک جایزه اسکار دریافت کرد و جزو معدود بازیگران مردی بود که موفق به دریافت این تعداد جایزه شد. او دوباره فاصله زیادی بین فیلم هایش می‌اندازد و بعد از سال ۲۰۰۹ و فیلم «نُه» در سال ۲۰۱۲ با فیلم «لینکلن» باز می‌گردد که گفته می‌شود برای آن بیش از ۱۰۰ کتاب در مورد آبراهام لینکلن خوانده است.
آخرین حضور او در یک فیلم سینمایی «رشته خیال» بود که در سال اسکار سال ۲۰۱۸ یک نامزدی دیگر برای وی رقم زد تا آخرین اثر او نیز بر افتخار او بیافزاید./ باشگاه خبرنگاران
دیدگاه شما