این قطار مثل اتومبیل‌های خودران که در سراسر جهان توسعه یافته اند، توسط جی‌پی‌اس و فناوری تشخیص و ردیابی نور هدایت می‌شود تا دقیقا روی ریل‌های مجازی حرکت کند.
سرپوش خودرویی - در صورت وجود موانعی مثل تصادف یا ترافیک، قطار موقتا مسیر تعیین شده را ترک می‌کند تا از موانع عبور کند. اما فقط راننده می‌تواند این کار را انجام دهد. این قطار چرخ‌های پلاستیکی دارد، اما سرعت آن به ۷۰ کیلومتر بر ساعت می‌رسد و ظرفیت و کیفیت قطارهای ریلی سبک را دارد.
این قطار به صورت استاندارد شامل سه واگن است که ۳۰۰ نفر را حمل می‌کند، اما در صورت نیاز می‌تواند پنچ واگن و ۵۰۰ نفر را حرکت دهد. هم چنین از باتری‌های لیتیوم تیتانات تغذیه می‌کند و با یک بار شارژ کامل می‌تواند ۴۰ کیلومتر را طی کند. باتری‌ها از طریق گردآورنده‌های موجود در ایستگاه‌ها قابل شارژ هستند. زمان شارژ کردن برای یک سفر ۵ کیلومتری، تنها ۳۰ ثانیه است و برای یک سفر ۲۵ کیلومتری، حدود ۱۰ دقیقه طول می‌کشد.
مزیت اصلی قطارهای بدون ریل، نداشتن ریل است که منجر به کاهش بسیار هزینه‌ها ساخت و نگهداری می‌شود. یک کیلومتر ریل سنتی حدود ۳۰میلیون دلار هزینه دارد، اما با ریل‌های مجازی پیشرفته، هزینه به کمتر از نصف کاهش می‌یابد. راه آهن مجازی ییبین که به طول ۱۷ کیلومتر از مرکز شهر می‌گذرد، با هزینه ۱۶۰میلیون دلار ساخته شده و ۱۰هزار مسافر را هر روز جابجا می‌کند که بعد از اتصال به شبکه ریلی پرسرعت به ۲۵هزار نفر افزایش می‌یابد.
دیدگاه شما