یکی از مشخصه‌های منحصربفرد در ظاهر این پرنده شکاری، وجود پرهای سیاه رنگ روی صورت اوست که درست مثل یک ماسک مشکی‌رنگ صورت او را پوشانده است. هر دو جنس نر و ماده سر و گردن سفیدمانند دارند که هر چه به سمت پایین بدن می‌رود، نخودی-قهوه‌ای می‌شود. پشت و قسمت بالایی بال‌ها قهوه‌ای رنگ هستند. شاهین خندان را در هنگام پرواز می‌توان از رنگ نخودی بال‌هایش شناخت.
منبع اصلی غذای شاهین خندان، مارهای کوچک هستند که شامل مارهای سمی و غیرسمی می‌شود. این پرنده به سرعت به سمت طعمه فرود می‌آید، درست پشت سر مار می‌نشیند و با قدرت به او نوک می‌زند. این ضربه‌ی نوک معمولا برای کشتن مار کفایت می‌کند. سپس، مار را یا با دهان یا با چنگال به بلندی برده و می‌خورد. شاهین خندان گاهی از مارمولک‌ها، خفاش‌ها و جوندگان کوچک هم تغدیه می‌کند.
جثه‌ی ماده‌های شاهین خندان درشت‌تر از نرهاست، وزن پرنده نر به 680 گرم و وزن ماده به 800 گرم می‌رسد.
شاهین خندان به ندرت لانه‌سازی می‌کند و اغلب آشیانه‌ی خود را در سوراخ درختان یا شکاف صخره‌ها بر پا می‌کند. گاهی نیز از لانه‌های رهاشده‌ی پرندگان دیگر استفاده می‌کند. آنها از ماه آوریل تا می زاد و ولد می‌کنند و به نظر می‌رسد هر جفت آنها تنها یک تخم می‌گذارد. پرنده جوان، دو ماه پس از تولد آماده‌ی ترک لانه است.
میمون‌های عنکبوتی و تایراها (راسوی پیرصورت) شکارچیان عمده‌ی تخم‌ها یا جوجه‌های شاهین خندان هستند.
بومیان مکزیک معتقدند شاهین خندان در صورت نیش خوردن از مار، قادر به درمان خودش است، به همین دلیل، به شکار مارها می‌پردازد و از آنها تغذیه می‌کند. همچنین، آواز شاهین خندان را نشانه‌ی بارش باران می‌دانند. برخلاف دیگر گونه‌های شاهین‌ها، شاهین خندان از دیگر گونه‌های پرندگان کوچک تغذیه نمی‌کند./ موبنا
دیدگاه شما