در مشهد کوچه‌ای هست که تا چند سال پیش برخی از قدیمی‌ها آن را به نام شجریان می‌شناختند. نه اینکه تابلویی، چیزی به این نام سر آن کوچه جا خوش کرده باشد، خود مردم البته برخی از ساکنان قدیمی اینگونه به هم آدرس می‌دادند. علتش خانه کلنگی بود که سال‌های سال در آنجا یادآور رفت و‌آمدهای استاد بود.
قدیمی‌ها هنوز خوب به خاطر می‌آورند که استاد جوان با چهره خندانش در را می‌گشود و پا به خیابان می‌گذاشت. در اصل چیزی بین آن کوچه و خانه استاد شجریان به وجود آمده است که با وجود اینکه چند سالی است خانه فروخته شده، کوبیده شده و اسکلت ساختمان جدیدی روی آن بنا شده است، هنوز هم حال و هوای شجریان را دارد. این کوچه پشت باغ نادری است و از همان ابتدای کوچه می‌شود خانه استاد را دید که حالا خانه استاد نیست، ساختمانی است معمولی شبیه به همه ساختمان‌های دیگر، بی هیچ تفاوتی، بی هیچ اصالتی.
برادر استاد شجریان در مصاحبه‌ای که سال ۹۷ در روزنامه شهرآرا چاپ شد، گفته بود این خانه قرار است درمانگاه یا ورودی یکی از هتل‌های مشهد شود.
احمدعلی شجریان در پاسخ به این سوال که خانواده شجریان پیش‌تر موزه مردم‌شناسی گلمکان را با هزینه شخصی تاسیس کرده‌‌اند، آیا آن‌ها تصمیم نداشتند خانه پدری و محل سکونت محمدرضا شجریان را تبدیل به موزه کنند، نیز بیان کرده بود: کسی به‌دنبال انجام چنین کاری به‌سراغ ما نیامد. ما اگر می‌دانستیم چنین درخواست و تمایلی وجود دارد و برای عملی شدن این مهم با مشکلی مواجه نمی‌شویم، حتما آن خانه را حفظ می‌کردیم و با هزینه شخصی در آنجا موزه می‌ساختیم.
سال ۹۸ شورای شهر تهران کوچه‌ای را در منطقه ۲ تهران به نام استاد محمدرضا شجریان نامگذاری کرد. در مسیر رسیدن به این کوچه، چند تابلوی دیگر هم هست که آدرس دقیق‌تر کوچه را بدهند. با این حساب در تهران تعدادی تابلو به نام استاد شجریان وجود دارد. این اتفاق باعث شده است یک چیزی بین تهران و استاد شجریان فراتر از هنرمند ملی شکل بگیرد.
شاید این چیز، رابطه نزدیکی به معنای زادگاه یک هنرمند نباشد، شاید مثل رابطه پدر و فرزندی قوی نباشد، شاید فقط برای تظاهر باشد اما واقعیت این است که یک چیزی بین تهران و شجریان شکل گرفته است، بین مردمان تهران و مردمانی که برای کاری، سفری، چیزی به تهران می‌روند و استاد شجریان.
دیدگاه شما