تا حالا یک بوکسور سالمند دیده‌اید؟ کسی که با ضربه‌های کاری مشت به جنگ با بیماری برود، چطور؟ خب اگر با «نانسی ون‌دراستراتین» آشنا بشوید، با یک تیر دو نشان زده‌اید و هر دوی این افراد را ملاقات خواهید کرد. نانسی زنی 75ساله است، اهل بلژیک و ساکن ترکیه که مبتلا به پارکینسون است و بوکس کار می‌کند. او سه روز در هفته دستکش‌های براق و کتانی‌های بنفشش را می‌پوشد، وارد رینگ می‌شود و با مشت‌های آماده به جنگ با نشانه‌های بیماری‌اش می‌رود.
شش سال پیش وقتی پزشک به نانسی گفت که مبتلا به پارکینسون است، خیلی اتفاقی موقع جست‌وجو درباره بیماری‌اش در اینترنت، به مطلبی درباره فواید بوکس برای بیماران دچار پارکینسون برخورد. پس به یک باشگاه بوکس رفت و در مقابل چشم‌های گرد شده و دهان‌های بازمانده دیگران زیرنظر مربی، ورزش را شروع کرد. از آن زمان تا حالا نانسی به برنامه‌اش وفادار است با این که می‌داند پارکینسون یک بیماری پیش‌رونده است و قرار نیست با ورزش کردن متوقف شود، ولی این را هم می‌داند که بوکس نشانه‌های بیماری را کنترل می‌کند و سطح زندگی‌اش را بالا می‌برد.
خودش در این باره می‌گوید: «اگر پارکینسون دارید، دو راه پیش‌روی شماست: ورزش نکنید و اندام‌های‌تان فلج بماند یا فعالیت بدنی داشته باشید و بهتر زندگی کنید. من وقتی بوکس کار می‌کنم احساس فوق‌العاده‌ای دارم. مشت زدن به نوعی من را التیام می‌دهد. موقع ورزش با صدای بلند به موسیقی گوش می‌کنم. مغزم بهتر و کارآمدتر کار می‌کند و بعد از جلسات تمرین احساس خیلی خوبی دارم». بوکسی که نانسی کار می‌کند، از نوع «غیرتماسی» است؛ یعنی متقابلا مشتی دریافت نمی‌کند که خطر ضربه به سر برایش داشته باشد.
دیدگاه شما