تلاش‌های پرسپولیس برای جذب یک مهاجم ایرانی از سجاد شهباززاده شروع شد، با امین قاسمی‌نژاد ادامه یافت و نهایتا به استخدام حامد پاکدل از آلومینیوم اراک انجامید. این مهاجم در حالی سرخپوش شده است که پرسپولیس در این پنجره تابستانی شهریار مغانلو را از دست داده است. مقایسه همین ورودی با آن خروجی، شاید به وضوح نشان بدهد حضور پاکدل در پرسپولیس تا حدود زیادی تزئینی بوده و براساس نیاز فنی تیم انجام نشده است.
حقیقت آن است که پرسپولیس برای پر کردن جای خالی مغانلو نیاز به بازیکنی با همان سبک بازی و شرایط فیزیکی داشت و این نیاز همچنان پابرجاست. هم‌اکنون از تلاش سرخ‌ها برای استخدام استنلی کی‌روش یا یک مهاجم خارجی دیگر به این منظور سخن گفته می‌شود. این، رویکرد درستی هم هست، چرا که شهریار در بهبود بازی پرسپولیس تأثیر زیادی داشت و جای خالی او به‌عنوان فوروارد سایه و فیزیکی احساس خواهد شد؛ بنابراین اگر فرض کنیم پرسپولیس در ادامه فصل نقل‌وانتقالات بتواند یک مهاجم با شرایط شبیه به مغانلو جذب کند، این پرسش مطرح خواهد شد که فلسفه خرید پاکدل چه بود؟
همین نیم‌فصل دوم لیگ بیستم هم که مغانلو در تیم حضور داشت، محرومیت عیسی آل‌کثیر پایان یافته بود و مهدی عبدی هم شرایط آرمانی‌اش را بازیافته بود، گاهی یکی از این ۳ بازیکن ناچار بود نیمکت‌نشینی را تحمل کند. حالا فرض کنید کی‌روش (یا هر بازیکن دیگری) به خط حمله قرمز‌ها اضافه شود و مدعی بازی کردن در ترکیب اصلی باشد؛ عیسی و عبدی هم که هستند، پاکدل هم که اضافه شده است. با این ترافیک چه باید کرد؟ و در چنین شرایطی آیا هزینه کردن برای خرید مهاجم آلومینیوم کار درستی بود؟
پاکدل البته در لیگ بیستم ۱۰ گل به ثمر رسانده که ۳ تای آن‌ها از روی نقطه پنالتی بوده است. او بازیکن بدی نبوده و شاید اگر فرصت پیدا کند اثرگذار ظاهر شود، اما آیا چنین موقعیتی به او داده خواهد شد؟ فراموش نکنید همین حالا پرسپولیس ۲ مدعی جدی مثل عبدی و عیسی را کاملا با فرم شبیه به پاکدل در اختیار دارد. عبدی که خیلی هم دیر اوج گرفته، در همان مدت کوتاه ۹ گل به ثمر رساند که از تعداد گل‌های در جریان بازی پاکدل بیشتر بود. به هر حال باید منتظر ماند و دید به مهاجم آلومینیوم فرصت کافی برای بازی خواهد رسید یا نه.
همشهری
دیدگاه شما